کریم، فقط خداست !
نوشته شده توسط آی دریمز در 31 اکتبر 2013
درویشی تهی دست از کنار باغ کریم خان زند عبور می‌کرد. چشمش به شاه افتاد و با دست اشاره‌ای به او کرد. کریم خان دستور داد و درویش را به داخل باغ آوردند.
کریم خان گفت: این اشاره های تو برای چه بود؟
درویش گفت: نام من کریم است و نام تو هم کریم و خدا هم کریم. آن کریم به تو چقدر داده است و به من چی داده؟
کریم خان در حال کشیدن قلیان بود؛ گفت چه می‌خواهی؟
درویش گفت: همین قلیان، مرا بس است!
چند روز بعد درویش قلیان را به بازار برد و فروخت. خریدار قلیان کسی نبود جز کسی که می خواست نزد کریم خان رفته و تحفه برای خان ببرد! پس جیب درویش پر از سکه کرد و قلیان نزد کریم خان برد!
روزگاری سپری شد. درویش جهت تشکر نزد کریم خان رفت.
ناگه چشمش به قلیان افتاد و با دست اشاره‌ای به کریم خان زند کرد و گفت: نه من کریمم نه تو؛ کریم فقط خداست، که جیب مرا پر از پول کرد و قلیان تو هم سر جایش هست !
همان طور که قبلاً قول داده بودم با سری آموزش های رسپبری پای در خدمت دوستان هستم. قبل از آغاز این قسمت از آموزش، به دوستانی که با این کامپیوتر کوچک آشنایی ندارند، توصیه می کنم 
خانمي با لباس کتان راه راه وشوهرش با کت وشلوار دست دوز و کهنه در شهر بوستن از قطار پايين آمدند و بدون هيچ قرار قبلي راهي دفتر رييس دانشگاه هاروارد شدند. منشي فوراً متوجه شد اين زوج روستايي هيچ کاري در هاروارد ندارند و احتمالاً اشتباهی وارد دانشگاه شده اند. مرد به آرامي گفت: «مايل هستيم رييس را ببينيم.» منشي با بي حوصلگي گفت: «ايشان امروز گرفتارند.» خانم جواب داد: «ما منتظر خواهيم ماند.» منشي ساعت ها آنها را به اين اميد که بالاخره دلسرد شوند ناديده گرفت تا شاید پي کارشان بروند، اما اين طور نشد. منشي که دید زوج روستایی پی کارشان نمی روند سرانجام تصميم گرفت برای ملاقات با رییس از او اجازه بگیرد و رییس نیز به ناچار پذیرفت و با اوقات تلخي آهي کشيد زیرا از دل رضایت نداشت که با آنها ملاقات کند. بعد از ورود زوج به اتاق رییس، خانم به او گفت: «ما پسري داشتيم که يک سال در هاروارد درس می خواند. او از اينجا راضي بود. اما حدود يک سال پيش در حادثه اي کشته شد. من و شوهرم دوست داريم بنايي به يادبود او در دانشگاه بنا کنيم.» رييس با خشم گفت :«خانم محترم ما نمي توانيم براي هرکسي که به هاروارد مي آيد و مي ميرد، بنايي برپا کنيم. اگر اين کار را بکنيم، اينجا مثل قبرستان مي شود.» خانم به سرعت توضيح داد: «آه… نه…. نمي خواهيم مجسمه بسازيم. فکر کرديم بهتر باشد ساختماني به هاروارد بدهيم.» رييس لباس کهنه آن دو را برانداز کرد و گفت: «يک ساختمان! مي دانيد هزينۀ يک ساختمان چقدر است؟ ارزش ساختمان هاي موجود در هاروارد هفت و نيم ميليون دلار است!» خانم يک لحظه سکوت کرد. رييس خوشحال شد زیرا با خود تصور می کرد از شرشان خلاص می شود. زن رو به شوهرش کرد و آرام گفت: «آيا هزينه راه اندازي دانشگاه همين قدر است؟ پس چرا خودمان دانشگاه راه نيندازيم؟» شوهرش سر تکان داد. رييس سردرگم بود. آقا و خانمِ «ليلاند استنفورد» بلند شدند و راهي کاليفرنيا شدند، يعني جايي که دانشگاهي ساختند که تا ابد نام آنها را برخود دارد: دانشگاه استنفورد، از بزرگترین دانشگاههای جهان، يادبود پسري که هاروارد به او اهميت نداد.
کشاورزی الاغ پیری داشت که یک روز اتفاقی به درون یک چاه بدون آب افتاد. کشاورز هر چه سعی کرد نتوانست الاغ را از درون چاه بیرون بیاورد. پس برای اینکه حیوان بیچاره زیاد زجر نکشد، کشاورز و مردم روستا تصمیم گرفتند چاه را با خاک پر کنند تا الاغ زودتر بمیرد و مرگ تدریجی او، باعث عذابش نشود.
